Opinyon ni Kumag: The Royal Wedding

(Ang litratong sa itaas ay inarbor mula sa website na ito. Pasensya na ha? Wala kasi ako sa London. Hindi ko sila makuhanan gamit ang digicam ko. Kung gusto niyo bigyan niyo ako ng ticket papunta doon.)

Sa ilang oras ay ikakasal na ang isa sa mga pinakapinag-aagawang bachelors ng siglong ito—si Prince William ng Britanya. Ang kanyang soon-to-be wife ay si Kate Middleton na ang angking simpleng kagandahan ay pumuwesto bilang ikatlo sa pinakanakakabighaning mga prinsesa sa nagdaang mga taon. Pili lamang ang makakapasok sa simbahan ng Westminster Abbey upang makasaksi sa pag-iisang dibdib ng dalawang magsing-irog. Salang-sala ang binigyan ng mga imbitasyon upang firsthand na marinig ang pagsasabi nina Prince William at Kate ng makapangyarihang “I DO.” Ngunit subalit datapwat dahil sila ay mga public figures at dahil alam naman nating hindi papapigil ang napakakulit na mga miyembro ng media na kulang nalang siguro ay ipa-bulldozer ang simbahan upang maidukdok lang ang kanilang mga mikropono sa bibig ng dalawang lovebirds na mga ito upang marinig ang mga kung anumang sasabihin nila at upang mapataas ang rating ng viewership ng kani-kanilang network at i-claim na sila ang number one sa kani-kanilang mga bansa (whew! Ang haba nun ah?!), kailangan i-sensationalize ang kaganapang ito at i-involve ang buong sangkatauhan. At dito (oo, dito nga!) ako pumapasok—ang kumag na si Kumag ng buhay niyo.

Sa totoo lang, wala namang mangyayari sa akin na makabuluhan kung ikasal man o hindi si Prince William at Kate. Pero dahil kailangan ko lang talagang maibahagi ang aking mga nagbabagang saloobin sa sobrang ka-OA-an ng maraming mga Pinoy na sobrang excited malaman ang mga kaganapan sa naturang kasalan sa Britanya, I felt the need na magsulat ng isang napapanahong entry. At bihira akong mapasulat ng biglaan! Hindi ko lang kasi ma-take (as in ma-Take with a capital T) ang sobra-sobrang nag-uumapaw na pananabik (with sprinkles and cherries on top) ng maraming mga Pilipino na para bang sila yung ikakasal. Mas excited pa sila dun sa dalawa. Kaka-imbiyerna lang?!

Oras na maisuot na ni Kate ang singsing na ipagkakaloob ni Prince William, GAME OVER na. Goodbye to singlehood for the both of them. And for us, WALA. Kung iisipin niyo, WALA naman talaga tayong mapapala. Ang kasalan nina Prince William at Kate ay hindi naman tayo payayamanin, hindi naman tayo pasisikatin at lalong-lalo na hindi makakatanggal ng mga problema ng ating bansa, lipunan at ating mga kanya-kanyang buhay. Ang pinakapoint? Okay lang na maging updated sa mga isyung panlabas ngunit sana naman ay hindi na kailangang i-full KSP (as in kulangot sa pader) coverage ang pag-iisang dibdib ng mga taong wala man lang dugo ng lahing kayumangging nananalantay sa kanilang mga ugat. E kung gamitin na lang kaya ng mga networks ang rolyo ng film ng kanilang mga camera sa pagsisiwalat sa mga katiwalian sa gobyerno, paghahanap ng mga lungga ng mga drug pushers at users at human traffickers, at pagsolve sa mga krimen na hindi pa rin nabibigyang kasagutan sa matagal na matagal na panahon? Ang isang problema sa bansang ito? Oras na may bagong balita, natatabunan ang mga naunang isyu at nakakaligtaan na lamang. At pagkatapos ng ilang dekada, kapag may related scoop na nakuha, dun lang ulit huhukayin ang istoryang binaon na sa limot. Kapanahunan nina Juday at Gladys ng Mara Clara ng makulong si Hubert Webb. Noong lumabas si Hubert Webb, 20 taon na ang nakakalipas; nanganak na si Judy Ann, naging hurado na si Gladys sa Showtime at ang pinakamasaklap sa lahat, na-remake na ang Mara Clara. Pumasok at lumabas si Hubert Webb sa kulungan at may Mara Clara pa rin.

Pero lumalayo na tayo sa usapin.

Hindi ko alam kung paano niyo ida-digest ang mga pinagsasabi ko. Ang opinion ko lamang, huwag nating sayangin ang ating effort, pera at oras sa mga bagay na hindi dapat pina-prioritize. Marami sa inyo marahil ang may mga violent reactions. Naiintindihan ko. Bawat isa sa atin ay pinagkalooban ng kalayaang magbahagi ng saloobin. At ito ang aking parte. Ito ang aking kontribusyon.

Hindi ako manonood ng TV. Hindi ko susubaybayan ang kanilang kasalan. Ang dami kong dapat asikasuhin na mas mahalaga. My goodness naman ano? Kailangan magbayad ng mga bayarin. At hindi naman ako bibigyan ng pera nina Prince William at Kate para sa mga gastusin ko sa buhay ko, kaya paki-parating nalang itong aking mensahe sa dalawang haharap sa dambana sa Royal Wedding:

“Best Wishes Prince William and Kate.”

(I-STUPED) Love, soft as an easy chair... ni Kulasa

Matapos ang ilang linggong paglalakad sa ilog, ilang oras na pagbibilad sa araw, pahirap sa pagakyat ng bundok, pagbitbit ng mabibigat ng bato, pagising ng alas singko ng umaga, pakikinig kahit inaantok, pangangatog sa lamig sa umaga, pag-iigib ng tubig, at pagtratrabaho ng walang humpay, napagtanto ko na tanga nga ako sa pag-ibig.(Oha, naisip ko pa yun!)

Pero walang halong biro, ako na ang self-proclaimed tanga sa pag-ibig. Simula't sapul pa lamang naririnig ko na mula sa aking mga kaibigan ang mga kantsaw at biro patungkol dito. Dati rati ay pilit kong itinatanggi ang kanilang mga paratang. Pero ngayon, inaamin ko na.

Paano ko nasabi? Dahil ako na ang gagawin ang lahat lahat para sa isang taong espesyal sa akin. Parang financier, National bookstore, 911, gf, yaya, at nanay in one. Papautangin ka pag kelangan mo ng pera, bibigyan ka ng school supplies na kelangan mo, isang text mo lang at ready to help na ako, sasamahan ka sa lahat ng mall kahit nakakapagod, bibilan ng regalo pag ika'y nalulungkot, aalukin ka ng pagkain kahit kulang pa ito sa akin, gagamutin ang sugat mo, susuyurin ang kahit saang lupalop mabili lang ang pasalubong na gusto mo at mamahalin ka ng walang kundisyon. Kung iisipin, marami-rami rin sigurong tao ang guilty sa lahat ng aking nabanggit. Pero ang pinagkaiba ko sa kanila ay marahil sila ay in a relationship at happily double ngayon. At ako? Eto ginagawa ang lahat ng yan sa isang taong alam kong may napupusuan ng iba. Oo, narinig ng dalawa kong tenga ang pag-amin niyang gusto niya siya sabay ngiti ako sa kanya na tila kinikilig pa. Ako na naman si tanga na nangaasar pa. Yikee dito yikee doon na tila hindi iniinda ang sakit.

Pero bakit ko nga ba ginagawa ang lahat ng ito?

Simple lang. Dahil naniniwala akong dapat nagmamahal ang isang tao hindi lang dahil mahal ka din niya. Nagmamahal ako dahil iyon ang nararamdaman ko. Ang problema nga lang kasabay ng ganitong prinsipyo ay ang pagtanggap sa ideyang tanga ka nga sa pananaw ng iba. Sabi nga ni Kim Chiu, "Tanga na kung tanga, pero mahal kita!". Ang tanong, hanggang kelan ko kaya kakayanin ito? Gustuhin ko man magmahal lang ng magmahal, hindi ko makakaila na masakit pa ding malamang lahat ng pinaghihirapan mo ay nababalewala lang. Lahat ng nahuhulog bumabagsak din. Lahat ng nagpapakatanga napapagod din.

Sa puntong ito, napakaplastic kung sasabihin kong hindi na ako tanga. Dahil kahit pa iba ang gusto niya, ang nararamdaman ko para sa kanya ay hindi parang yelo na iniwan lang sa ilalim ng araw at wala ng bakas. Pero yinayakap ko ng buong puso ang ideyang kelangan ko ding umahon sa katangahang ito. Dahil alam kong dadating din ang araw na hindi na ako mapapagod. :)

Tigyawat Talk ni Kulafu

Hindi ako yung tipong mahilig manalamin. Bukod kasi sa di ko masikmura ang kasuklam-suklam na pagmumukhang nakikita ko tuwing sumisilip sa mga salamin, isa yata ako sa piling tao ngayon na hindi banidoso (lusot na ako sa #3 sa listahan ni Kumag!). Lalo ngayong summer at bihira na akong lumabas dala na rin ng kawalan ng pera, lalong nabawasan ang oras ko sa harap ng salamin dahil keri lang naman magmukhang taong grasa kung sa bahay lang din naman ako buong araw. Kahit mapagdedesisyunan mo sigurong pintahan ang aking mukha habang natutulog, matatapos mo yung pininta ni Michelangelo sa kisame ng Sistine Chapel nang hindi ko nalalaman. Ganun katindi. Kaya ganun na lang ang gulat ko nang napadungaw ako sa isa kagabi at nakita ko na naman ang kasuklam-suklam na pagmumukhang sinasabi ko.

Na may tigyawat.

Hep! Hep! Hep! Bago umikot ang inyong eyeballs ay gusto ko lang linawin. Hindi na bago sa akin ang tigyawat. Kailanman ay hindi ko rin naman sinabing kakinisan ang aking kutis. Pero kasi mga ate, it’s not just one, not just two, but triplets ang mga walanghiya! Walastik! At hindi pa nakuntento dun, nakalinya pa sila sa bandang kaliwa ng aking mukha, parang connect-the-dots. Araw-araw naman akong naliligo at naghihilamos. Regular naman kung magpalit ako ng punda ng mga unan. Hindi naman ako lumulublob sa putikan sa maghapon. Kaya hindi ko talaga mawari bakit nag-anak ng tatlong malulusog at nagkikintabang tigyawat ang aking mukha. At dahil nga hindi ako palasalamin ay hindi ko rin alam kung kailan pa sila nandyan at lalong hindi ko alam kung sino ang “ama.”

OA ba? Hindi naman. Sabi ko nga, hindi naman ako banidoso at tambay lang ako sa bahay kaya di rin ako masyadong nababahala. Kung tutuusin, buti nga triplets lang sila at hindi naging octuplets. O kaya octopus. Imagine kung paggising mo isang araw tinubuan ka ng octopus sa mukha. O kaya siko. Nalipat yung kanang siko mo kung saan dapat yung ilong mo. Ang pangit. Marami pang ibang mas masaklap na posibleng nakita ko sa mukha nang manalamin kagabi, ngunit ang nakita ko lang ay tigyawat, kahit pa tatlo sila. Kaya kung tutuusin, masasabing nagpapasalamat pa rin ako at tigyawat lang ang nakita kong kakaiba sa salamin kagabi sa halip na pugita, o naligaw na parte ng katawan, o duguang babaeng magulo ang hanggang baywang na buhok at walang mata na nasa likuran mo na ngayon.

***

Alam mong inabot na ng init ang utak mo kapag wala ka nang ibang maisip na paksa bukod sa tigyawat. Buti pa si Kerengkeng, nakatira sa pridyider.

To 'Li, or Not To 'Li, That Is the Kuwestiyon ni Kulafu

Summer ang isa sa pinakaabangang parte ng taon ng mga bata. Goodbye na sa mga araw ng paggising nang maaga at pag-“5 minutes pa hhngorkzzz” kapag sinimulan nang kalampagin ng nanay ang mga kaldero sa bahay. Goodbye na sa mga araw na maging mga batang ateista ay napapadasal na sana suspended ang klase kapag tag-ulan. Goodbye na sa mga araw ng pag-arteng pang-Best Supporting Actress in a Major Role (“sakit ng tiyan ko Ma,” habang hinihimas ang ulo) kapag mas trip lang mag-chillax sa bahay sa araw na ‘yon. Goodbye teacher. Goodbye homework. Goodbye exams.

Goodbye school!

Ngunit hindi lahat ng bata ay gaanong excited sa summer. Bukod sa mangilan-ngilang kailangang kumuha ng summer classes dahil nasobrahan sa paghakot ng Oscars (i.e., excessive absences) ay kapansin-pansin din ang pangamba sa mukha ng ilang nakababatang kalalakihan. Yung mga mukha nang damulag kapag kasama ang mga kalaro. Yung mga sinisimulan nang tigyawatin. Yung mga may anghit na pag-uwi mula sa kakatakbo maghapon.

Ladies and gentlemen, I present to you ang mga totoy na nakatakda nang tuliin.

(Teka, nang sabihin kong ‘totoy,’ ang tinutukoy ko e yung totoy na tawag sa mga batang lalaki a. Pero sabagay, may punto ka naman, mahal na mambabasa.)

***

Nakaugalian na sa Pilipinas ang pagtuli sa kalalakihan. Hindi magiging ganap ang iyong pagkalalaki kapag hindi ka natuli. O sa madaling sabi, habangbuhay kang tatawaging supot ng mga kakilala mo.

Hindi naman masyadong komplikado ang proseso ng pagtuli. Sa pagdating ng makabagong teknolohiya ay maari na itong isagawa ng doctor nang may anesthesia, laser, o light saber at kung anu-anong pang hi-tech na echebureche pero para sa mga mas hardcore, sa pinakabarako sa lahat ng barakong batang lalaki, andyan naman ang option na pukpok. Karaniwan sa mga probinsya, kailangan lang ng labaha na “ipupukpok” sa kuwan, nginuyang dahon ng bayabas na idudura sa sugat, saka ilog na mapagtatalunan at paglulubluban para hindi ka makita ng sangkatauhang nagmumukhang kabayong nanganganak dahil sa kakangawa mo sa sakit. Wala nang anesthe-anesthesia. Hardcore ka nga e.

Pero bakit nga ba nauso ang pagtuli? Sa bansang predominantly Catholic, paliwanag ng ilan ay relihiyoso ang dahilan. Sinabi raw sa Bibliya na kailangan tuliin ang mga lalaki. Health-related reasons naman ang sabi ng iba. Paniwala rin na hindi tatangkad ang lalaki kapag hindi natuli. At marami pang ibang paliwanag na hindi ko na lang ibabahagi sa takot na giyerahin tayo ng CBCP o MTRCB. At dyan naglalabasan ang mga ta…nong.

Ano nga ba ang lamang ng lalaking tuli sa di tuli pagdating sa kalinisan kung araw-araw namang sinasabon at hinuhugasan ng pareho ang kani-kaniyang maselang bahagi ng katawan? At bakit ang mga kalalakihan sa ibang kanluraning bansa tulad sa Europa kung saan hindi uso ang pagpapatuli ay di hamak na mas matangkad sa karaniwang Juan?

At kung tunay ngang kaganapan ng pagiging lalaki ang pagpapatuli, bakit nagiging sirena ang ilan sa mga umaahon mula sa ilog?

Listahan ni Kumag: Top 5 Pinakapaboritong Kasalanan ng mga Pinoy

In lieu of the Lenten season or for the sake na maging “IN” at napapanahon naman ang blog na ito dahil kulang nalang ay magkaroon ng agiw ang inyong mga computer screen upang ipahiwatig ang sobrang kasipagan naming apat nina Kerengkeng, Kulafu at Kulasa na mag-update o magsulat ng mga entries, naisipan kong gumawa ng isang survey.

Habang ako ay minsang naglilibag sa banyo, napag-isipan kong itanong sa kung sinumang mga pontio-pilatong makakasalubong ko sa araw na iyon ang ganire: “Ano nga ba ang top 5 na pinakapaboritong kasalanan ng mga Pinoy?” Nang kinagabihan, ang mga kasagutan nila ay aking tinally, pinili ang limang may pinakamataas na boto and *WAPAK* meron na akong instant listahan. Bago niyo basahin ang nakalista sa ibaba, pinapaalala ko sa inyo na ITO AY SURVEY. Anumang laman nito ay nanggaling sa ibang tao. Subukan niyo lang magalit sa akin at lulunurin ko kayo ng aking mga taba. Huwag kayo. Naging sumo-wrestler ako sa past life ko.

At habang nagpepenitensiya ang ilang tao at nagpapanggap na nagpepenitensiya ang karamihan, I now present the...

TOP 5 PINAKAPABORITONG KASALANAN NG MGA PINOY

 #5 – Stealing

Whether mga pipitsuging snatcher sa may Divisoria o mga dambuhalang butad na magnanakaw sa Kongreso, mukhang marami tayong bigas na kakainin kung talagang gusto nating matanggal ito sa top 5 na pinakapaboritong kasalanan ng mga Pinoy. Ewan ko ba kung bakit hindi makonsensiya ang mga hinayupak na ito pero tila hanggang ngayon ang mga parasitikong ito ay kulugo sa pwet na dapat nating mapuksa. Nakakainis lang na sa bawat araw ang mga masisipag na Pilipino ay nagbabanat ng buto habang ang mga ungas na ito ay dahan-dahang isinisilid ang kanilang mga kamay sa ating mga bulsa, bag at sa pangmalakihang scale ay kaban ng yaman. Gusto ko mang hilingin na maputol ang mga kamay nila e hindi naman ako pinalaking ganun. Kaya kayo na lang ang humiling para sa akin. Mukhang hindi ko na kailangang lubos ipaliwanag ang mga ito dahil alam nating laganap ang pagnanakaw sa Pilipinas. Ang tanong, hanggang kelan tayo papayag na maging ganito kasama ang ating imahe sa harap ng ibang nasyon. Oras na para puksain natin ang mga bagay na ito. Huwag tayong makisama sa kanila—magsumbong, magsuplong, magpakulong. May magagawa tayo. *Ehem* lalo na yung mga nandyan sa lehislatibong sangay ng gobyerno.

#4 – Homosexuality

Mukhang pagkabasa nito ay maglulunsad ng isang malawakang rebolusyon ang mga supporters ng Ladlad Party List. Sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang kinonsidera ng mga tinanong ko, kung yung mismong pagiging gay o lesbian ba o yung mismong pakikipagtalik sa kapwa lalaki o babae. Ngunit subalit datapwat, kahit papaano ay masasabi nating magiging kakaiba ang ating lipunan kung wala sila hindi ba? Alam nating maraming comedians sa showbiz ay kabilang sa sinasabing third sex. Hindi nating makakaila na marami sa atin ay natatawa sa kanilang mga kakaibang banat o punch lines na daig pa ang suntok ni Manny Pacquiao sa pagpapasakit ng ating mga tiyan. Sa totoo lang napapansin kong lately ay exponential na nga ata ang pag-akyat ng bilang ng mga homosexuals sa mundo. At ngayon nga lang ay may mga babaeng nagsasabing nahihirapan na sila makahanap ng mga lalaki dahil kung hindi pangit ay hindi babae ang type ng mga ito. At ng tinanong ko ang isang bading tungkol dito, ang sagot niya ay, “Pasensiyahan tayo. Kabog ka[yo] sa beauty ko.” Ate, major major win ang iyong answer!

#3 – Vanity

Gusto ko mang burahin ito pero NO, kailangan ihampas sa makapal nating pagmumukha na huwag maging vain. Sa totoo, hindi naman talaga ako vain (defensive mode bigla). Mahilig lang talaga ako pumosing sa harap ng magic salamin. Mirror Mirror on the Wall, Who is the Pinakagwapo of Us All? Unfortunately, walang sumasagot. Ang tanging naririnig ko sa gabi ay mga kuliglig sa may talahiban malapit sa amin. Kung araw naman ay yung tahol ng mga aso. Mahilig din ako kumuha ng litrato pero for the sake of self-appreciation lang. Charing. Hindi naman—pang-profile pic kaya! Para lang mabilis ako marecognize ng mga amigo ko. Anyway, hindi naman talaga ito dapat mapapabilang dito. Pero dahil narinig nung barkada nung isang tinanungan ko yung sagot ng isang kaibigan na vanity, ayun sunud-sunod silang sumagot nito. So huwag niyo akong kagalitan. Alam nating gaya-gaya ang mga Pinoy. Anyway, sige na. Mali naman talaga kung puro sarili ang iniisip at itinataas. I surrender (white flag). Ayan na ha? Pero paalala lang. Kung puro nag-a-upload ka ng sanlibong mga litrato mo sa Facebook at walang nagco-comment ng “Wow. Gwapo” or “Wow. Ganda”, may ibig sabihin yun mga pare at mga mare. At hindi yun sa pagiging vain.

#2 – Pre-Marital Sex

Hindi ko alam kung dahil lang ba Global Warming at Cooling kung bakit nag-iinit ang mga kabataan ngayon. Kung mainit ang panahon, nag-iinit sila. Kung malamig naman, nag-iinit pa rin sila. Siguro ito nga ang indirect effect ng Climate Change na marahil ay hindi na-explore ni Al Gore sa Inconvenient Truth. Siguro nga sa panahon ngayon ay lubos na mulat na ang mga kabataan sa sex kung kaya’t hanggang ngayon si Magnifico ay di ko pa rin mapaniwalaang naunahan pa akong makabuntis. Pati simbahan ay hirap na hirap kontrolin ang bagay na ito kung kaya’t pati ang lumalalang krisis sa populasyon ng Pilipinas ay tila aabot na sa sukdulan. Sa tingin ko lahat tayo ay dapat sisihin kung bakit nagkakaganito ang bagong henerasyon. Dapat nating sisihin silang nasasakdal dahil hindi sila magtimpi. Dapat nating sisihin ang mga magulang sa maaaring pagiging maluwag o pagiging sobrang higpit; ang paaaralan sa hindi pagtuturo ng tamang edukasyon; ang gobyerno sa hindi pagpasa ng mga batas tungkol dito; ang simbahan na ang tanging sagot lang hanggang ngayon ay “abstinence”; at lalong-lalo na ang media na sa billboard pa lang ng tungkol sa broadband ay kulang na lang ay walang saplot ang modelong babae—ang mga kumpanya talaga, makabenta nga lang ng produkto.

#1 – Pornography

Salamat kay Dr. Hayden Kho at mas lalo nating napatunayan ang ka-L-an ng mga Pilipino. Saan ka ba naman makakakita ng bansang dinaig pa ang drama ng mga telenovela at bigatin na mga isyung pampulitika sa back and forth na sagutan nina Kho, Halili at Belo? Although bago pa man magkaroon ng sangkatutak na pagdownload ng mga kumalat na videos na pinanood (o pinapanood pa rin) sa mga opisina during break time or ni Junior habang “gumagawa ng assignment” sa computer na sa totoo’y nagfe-Facebook naman talaga, marami na rin ang mga Pinoy lalo na ang mga kalalakihan na bumibisita sa mga porno sites upang ma-arouse and technically-speaking, malaon ay maglabas ng kung anumang malagkit na likido sa katawan. Let’s try not to be goody-goody here. Yun naman talaga. Sabihin niyong nagsisinungaling ako! Anyway, mukhang magiging matagal bago mapalitan ang kasalanan na ito sa top spot dahil sa Baclaran, Quiapo at Recto pa lang ay laganap ang mga pirated DVDs, ng mga pelikula ng mga babaeng (at pati na ng mga lalaking) hubo’t-hubad at sumusubo ng mga alam niyo na, na mabibili ng 3 DVD’s for 100 pesos o pwedeng tawaran ng 4 for 100 kung kayo ay suki ni Manong na malamang ay una nang nakapagsalang nung mga DVD na iyon sa player niya at pinanood magdamag.

----------

Hay. At yan nga ang mga pinakapaboritong kasalanan ng mga Pinoy ayon sa aking listahan. Para sa mga magandang komento at love letter, lakipan ng halik at ilagay bilang komento sa entry na ito. Para sa mga reklamo, please lang huwag niyong ipadala sa akin.

PS: Salamat naman Kulafu at tumugon ka na. Iniisip ko pa naman kasing ipako kita sa krus bilang tugon sa aking banta. In fairness, gusto ko man lang e napapanahon ang  parusa ko sayo. At excuse me Kerengkeng! Ano yang pinagsasabi mong hindi dapat pinagmamalaki ang katangahan?! Nakalimutan mo atang ako si Kumag at yan ang prinsipyo ko sa buhay. Although hindi ko naman pinipilit na ako ang tama. LOLS.

Kengkerengkengkeng (sound effects 'yan, parang yung sa komiks)

Isang buwan na ata akong pinagbantaan ng ibang K dito na magsulat dito sa blog na 'to, at talagang hindi sila tinatablan ng kahit anong palusot ko. Hindi ko naman sila masisisi dahil hindi nga naman patas na group effort ito tapos ako lang itong tatamad-tamad, kaya kung pangit at tingin mong karumal-dumal itong pinagsususulat ko e pasensiyahan na lang tayo at dahil medyo responsable naman ako ay ako na ang sasagot ng plastic bag na susukahan mo. Quits na tayo? Hindi? Pwes kainin mo na lang 'yang suka mo! Buwahahahaha!

Gusto ko lang sabihin na kaya hindi ako nakakapagsulat (bukod sa mga personal na ka-emohan) ay dahil nabobobo na talaga ako dito, pwera biro. Hindi 'to yung simpleng katamaran at writer's block lang, feeling ko talaga e nauubusan ako ng brain cells sa bawat araw na lumilipas. Sa kasamaang palad kasi, nakatira ako sa isang lugar na kung saan hindi illegal ang pagiging tanga at ignorante, at ang pagkilos ayon sa katangahan at pagiging ignorante nila.

Kunwari na lang, sa trabaho (nagtatrabaho kasi ako ngayon bilang isang waitress, ack!) -- ultimo salitang potato na nga lang e mali pa rin ang spelling! Potatoe daw. E kung hindi ka ba naman sadyang engot e. O isa pa -- at lagi akong napapa-facepalm kapag nakikita ko 'to -- ang salitang caesar ay nagiging ceasar, at dahil madali akong maapektuhan ng wrong spelling ay lagi 'kong binabalik yun sa tamang pagbaybay niya. Ang salitang Thai naman ay nanganak ng kambal - si Thia at Tai. Nagiging teryki o kung ano pa mang mutation ang salitang teriyaki at lasanga sa halip na lasagna. Marami pa 'kong ililista pero sumasakit na talaga ang ulo ko at ang masakit pa dito e nagma-manifest pa sa internet ang ganyang katangahan. Walang konsepto ng spellcheck at punctuation marks at walang humpay na pagmumura at mala-Paris Hilton na lingo ang makikita mo sa mga Facebook wall nila. Ewan ko sa inyo pero natutukso akong regaluhan ang sarili ko sa Pasko ng swiss army knife at teargas, pampataboy sa mga tanga. Ayokong madamay! (Hindi naman sa pinagmamayabang kong matalino ako, alam ko namang medyo tanga ako sa ibang bagay pero pinagmamalaki ko ba ang katangahan ko at pinipilit yun bilang tama?)

At hi, ako nga pala si Kerengkeng, ang malanding walang malandi! 始めまして. Seryoso ako kapag sinabi kong gusto ko nang lumayas.

Enter Kulafu

It is with a heavy heart that I take up the pen to write the words you are reading this very moment, stranger. Heavier, still, is the pen itself dahil exagg lang daw ang biglang pag-English sa bungad.

Ilang gabi na rin akong nakakatanggap ng banta sa aking buhay mula sa kumag na si Kumag dahil sa hindi pagsusulat sa blog na ito. Ano nga ba naman kasi ang aking maiaambag? E mula nang mamulat ako sa mundo at matutong mag-Facebook ay never in my tanang buhay pa, promise, as in never pa talaga, akong nagsulat ng kahit anong angkop sa isang humor/entertainment blog. Katunayan ay hindi ko mapigilang mabahiran ng drama ang mga akda sa bawat tangkang sumulat at luha ang tintang lumalagda sa bawat tulang aking nalilikha. Chos!

Ngunit masisisi niyo ba ako? Sa murang edad na labingwalo, maaga akong naulila at kinailangang ipadala sa evil stepsisters sa Bundok Tralala para magtanim ng kamote at doo’y maging living lampaso with built-in washing machine and baking oven nila. Nilakipan ng proof of purchase ng Knorr chicken cubes of any variant, sinobre, hinulog sa dropbox sa may suking tindahan, sabay nawala rin sa Customs. Tuluyan nang mag-isa sa buhay, napilitan akong kumayod para may makain at may pang Venti White Chocolate Mocha Frap: naging takatak boy; namasada ng dyip; naging manikurista, barista, masahista, La Sallista, ateista, komunista; naging si Batista; nag-artista hanggang sa nalaos at nauwi uli sa pagiging manikurista. Hindi na rin bago sa akin ang bumagsak sa finals, ma-late sa job interview, ma-two-time ng jowa, o ma-jebs sa MRT habang rush hour. Ako ang batang walang makain sa ilalim ng tulay. Ako ang sigaw sa Balintawak. Ako ang ninakaw na kaban ng bayan. Ako! AKOOOOOOOOO!

*hingal dahil nasobrahan sa OA*

Ngunit, subalit, datapwat, ako rin ay ang kupal mong kainuman sa unang gabi ng iyong breakup. Ako ang suspension of classes dahil may bagyo. Ako ang napulot mong isandaang piso (na tigba-barya). Sa kabila ng lahat ng kamalasang ‘to sa buhay, ako ang kasama at kakwentuhan mo sa pagtuklas ng mga dahilan para ngumiti at tumawa, ng mga munting bagay na patunay na ang buhay ay nananatiling masaya.

Ako si Kulafu, ang inyong vice-governor.

Ay teka, matagal pa pala eleksyon.

…Ahem.

Ako si Kulafu. ‘Lika, kwentuhan tayo.

Hamon kay Kumag: Jejemon

Hamon: Sa isang upuan lamang, sumulat ng isang sanaysay na hindi bababa sa 100 salita tungkol sa mga Jejemon gamit ang kanilang paraan ng pagsulat. Isulat ang oras ng pagsisimula at pagtatapos ng pagsulat sa sanaysay. Pagkatapos, gamit ang karaniwang paraan ng pagsulat, ilahad ang naramdaman o magbigay ng mga komento tungkol sa ginawang hamon.

Tugon sa Hamon:

Simula: 6:41 am, 7 Abril 2011

@n9 M9@ j€JeM0n @¥ Pr0dUk+o N9 kUL+uR@n9 P0pUl@R. $iL@ aN9 +Um@N9gAp $@ h@M0n N@ hUm!W@|a¥ s@ +R@d!$YuNa| n@ PaM@mAr@An N9 p@G$u|a+. N!n@i$ N!|@n9 Ma6k@R0oN nG $@R!|iN9 @|pA8€T0 a+ N@i!8aN9 M3+oD0|oh!¥@ N9 k0MuN1K@$y0n. m@RaM1 @n9 Na!1n1$ s@ K@n!LaN9 iS+1l0 n9 P@9$u|@t. n6UN1+ k@h!T p@Pa@N0 a¥ N@1PaK!+@ n1|A $@ pAm@Ma6!+An n9 K@n1LaN6 p@k1K!Pa6+@|a$tA5@N n@ h!Nd1 L@h4+ N6 +@0 a¥ A|!p1n N9 n@Ka$An@¥aN. $1L@ a¥ |uM@8a5, n@6pAk!L@|a $@ L1pUn@N, a+ n@9pA|@g4n@p N9 k@N1LaN6 d0K+r1n@ $A i8@’+-1bAn6 p@N19 n6 MuNd0. L1n6iD $@ Ka@|Am@N n9 m@RaM1, @nG m6A j3J€m0N @Y h1nD! |@MaN6 m@+aT@6Pu4n $a P1|ip!N@$ a+ m6@ k@Ra+19 8@n5a $@ +1M06-$i|@nG@N6 A5¥a. M@¥r0oN d!n6 mG@ J3j€M0n $@ 4m3r1K@, aW$+r@|¥A @+ 3uR0p@. kUn6 K@¥a’+ m@5A$a8! N@+1n6 kAh1T p@Pa@n0 @¥ s1m80|o $!L@ n6 K@la¥@An 5@ pA6P@p4Ha¥A9.

Tapos: 7:27 am, 7 Abril 2011

Komento sa Hamon:

Pwede ba akong magmura???!!! F@#%$^&*!!! Sobrang hirap!!! Ang sakit sa ulo tsaka sa kamay dahil ang effort naman na mag-isip; gumamit ng mga numbers, characters or symbols; at higit sa lahat, mag-alternate ng capitalization para sa isang simpleng pangungusap!!! Hindi ko itatanggi na ayaw kong makipag-usap sa mga jejemon. Pero sa pamamagitan ng hamon na ito, pinupuri ko sila sa kanilang paninindigan sa isang pamumuhay na nasa labas ng nakasanayan. Out-of-the-box or Out-of-this-world. Alin man sa dalawa ang nararapat na taguri.

Hay naku! Bwisit talaga! Umagang-umaga sumasakit na ang ulo ko. Anyway, bilang pagtatapos ay mayroon akong pakiusap sa mga jejemon. “Kung makikipag-usap kayo sa mga kapwa jejemon, ok lang na gamitin ang inyong sariling istilo. Pero parang-awa niyo naman, kung ang mga kausap niyo ay hindi kabilang sa inyong lipi, please lang, gumamit kayo ng pangkaraniwang pamamaraan ng pakikipagtalastasan. Hindi kasi lahat ay kasinggaling ninyong umintindi at sumulat.”

Pagpapakilala ni Kumag: Pagdiriwang ng Kamangmangan

Walang Alam. Boploks. Bobo. Engot. Estupido. Hangal. Tanga. Tunggak. Ilan lamang yan sa mga kasingkahulugan ng Kumag, ang pangalan na napili kong itawag ninyo sa akin. Okay namang tawagin ninyo akong “Walang Alam.” Pero ang haba naman kayang bigkasin di ba? Kung bobo, engot, hangal, tanga o tunggak naman, baka ma-censor tayo ng kung anumang ahensya ang in-charge sa pagsuri ng mga websites. Ayaw ko namang ma-ban itong blog namin. Kung estupido naman, tunog Espanyol. Mas gusto ko siyempre na ang pangalang gagamitin ko ay Pinoy. At kung boploks naman, masyado namang out-of-place kung isasama sa pangalan nina Kulasa, Kulafu at Kerengkeng na nagsisimula sa titik K. Basically, jina-justify ko lang talaga yung Kumag kahit walang kakwenta-kwenta yung mga dahilan.

Pero kung malalim kong pag-iisipan kung bakit angkop sa akin ang pangalan na Kumag, ito malamang ay dahil ako ay isang tao na tanggap ang aking kawalang kaalaman. Sa mundong ito na puno ng matatalino at lalong-lalo na ng mga nagpapanggap na mga matatalino, at least may isang tao na pinagmamalaki ang kanyang kamangmangan. Kumbaga, i’m one-in-a-million. At dahil sa kahangalang ito, ako tuloy ay nagkaroon ng lubos na pananabik na tumuklas ng mga bagay-bagay.

Kung kaya’t sa pamamagitan ng blog na ito, samahan ninyo akong alamin ang mga bagay na may kinaugnayan sa kasaysayan o sa hinaharap; sa Agham o sa Relihiyon; sa pulitika o sa showbiz; sa musika o sa pelikula; sa sining o sa pampalakasan; sa heyograpiya o sa lipunan; sa mga kabataan o sa mga damatans; at sa pagkarami-rami pang bagay na hindi ko na maibilang sa listahan. Tuklasin natin ang lahat sa ating paligid pati kung bakit ganoon ang hairdo ni Aguinaldo; kung paano natanto na sa ika-21 ng Disyembre daw magugunaw ang mundo; kung bakit nakaka-alarma ang pagkalat ng mga radioactive materials sa Japan; kung bakit hindi pwedeng mag-asawa ang mga pari; kung bakit tinanggap ni Shalani ang hosting job sa Willing-Willie, at kung eventually ay mapipikot siya ni Willie; kung mas madami pa ang pinagsama-samang bilang ng mga anak nina Ramon Revilla (Sr.), Dolphy at Erap kaysa sa mga estudyanteng nag-aaral sa paaralan ng Ramon Magsaysay sa Cubao; kung ano ang cap size ni Rufa Mae Quinto; kung may asim pa nga ba si Madam Auring (teka, buhay pa ba siya?); kung reincarnation ba ni Aaron Carter si Justin Bieber; kung paanong ang pag-gaya sa frontal ni Coco Martin sa isang gay indie film ay maaaring gamitin bilang road to stardom; kung ang vandalism ba ay isang uri ng sining; kung bakit nililindol ang lahat ng bansang pinupuntahan ng Azkals, at kung may balat ba sa pwet si Phil Younghusband; kung bakit nagsosolo ng elections ang ARMM; kung bakit baseball na ang nilalaro ng mga informal settlers dito sa amin; at lahat pa ng katanungan na pwedeng bumagabag sa ating isipan.

Nais ko ring gamitin ang blog na ito upang mangilatis, mangutya, magreklamo, magsabi ng opinyon at magbigay ng mga posibleng solusyon tungkol sa mga kung anu-anong nakakabwisit na mga bagay sa mundong ito. Sabihin niyo nang napaka-negative. Pero kasi naman, kung walang taong susuri sa mga nakakaasar na mga bagay na likha ng sangkatauhan, patuloy lang hahayaan ang mga ito at ipapasa sa susunod na mga henerasyon. At kung para sa inyo ay mali ang aking mga pananaw, hinihikayat ko kayong patunayan ang inyong punto. At kung makita kong tama kayo, then mas lalo nating mabibigyang tibay ang aking katangahan, which is basically the point of me being Kumag (naks! English-spokening!)

Samahan ninyo ako dito sa parte ng blog na ito kung saan “OUT” ang mga know-it-all at “IN” ang maging boploks. Ako muli si Kumag, at halina’t sama-sama nating ipagdiwang ang naiibang sayang dulot ng kamangmangan!

PS: Oo nga pala. Happy April Fool’s Day sa inyong lahat!